Gisteren 26-05 waren wij precies een maand in de Filipijnen. Sinds de laatste blog zitten er al weer 2 stage weken op. Het lijkt net een paar dagen geleden dat ik de blog geplaatst had. In de tussen tijd hebben we al weer genoeg meegemaakt.
De 2e stage week zag er ongeveer hetzelfde uit als de eerste. Maandag waren wij vrij i.v.m verkiezingen in alle barangays. Dinsdag op field duty in de bergen. Woensdag naar de foundation en donderdag naar 2 dagopvangen voor kinderen.
Vrijdag werd Sanne 19 jaar. Reden voor een feestje. Sinds aankomst zijn Anne en ik bezig om filmpjes van familie en vrienden te verzamelen, zodat wij één lang filmpje konden maken. Met een smoesje zijn wij die dag thuis gebleven zodat wij de taarten konden halen en de overkapping konden versieren. Janjan had zich de hele dag in de keuken uitgesloofd om een buffet te bereiden. Rond 18:00 was de familie van Janice en Janjan er en vlak daarna kwam de rest van de groep binnen lopen mét Sanne. Dit zag ze helemaal niet aankomen. We hebben de hele avond gegeten, gezongen, gedanst en gekletst. Een geslaagd feestje dus.
Zaterdag zijn we naar het Bearland Resort geweest en zondag ben ik met Anne en Sanne naar het strand geweest in het dorpje.
De derde week stage kon beginnen. Marcel voelde zich niet 100% dus hij ging met Anne en Sanne die op het moment stage hadden in het Health Center mee. Ik ben toen gewoon met Daphne en Ciel naar het ziekenhuis geweest. Hierna ben ik meteen door gegaan naar de Health Center, omdat Marcel inmiddels een infuus had en medicijnen. Ze hadden een bed opgemaakt op het kantoor van dokter Jessel, zodat hij een privé kamer had. Ze hebben het infuus iets sneller laten inlopen, dus we konden toch laat in de avond naar huis. We werden weggebracht door de politie. Wat natuurlijk heel raar is. Ik bood aan dat wij gewoon konden lopen, maar dat vonden ze toch geen goed idee. Deze week heb ik alleen samen met Daphne en Ciel stage gelopen, omdat Marcel moest uitzieken.
De tweede dag hadden wij iets meer geluk. Er waren in totaal 5 operaties. Naar de operaties konden wij meteen door naar de Delivery room. Het moment waar we heel erg naar uitkeken. Een bevalling. Een vrouw kwam met 9cm ontsluiting binnen en dat is hier dus al het moment dat de vrouw mag persen. Het was zo vreemd, maar zo mooi om te zien. We hebben allemaal met open mond zitten kijken. Ik moest even een traantje weg pinken. Het ging allemaal zo snel en je wist niet wat je overkwam. Binnen no time was het baby'tje uit de buik en ze begon meteen met huilen. De zwangere vrouw heeft zonder verdoving het kindje op de wereld gezet. Het was haar vierde kind, dus het ging haar redelijk makkelijk af. Ze gaf geen kik. De kraamvrouw begon meteen aan de navelstreng te trekken om de placenta eruit te trekken. Wat voor ons wel even raar was. In Nederland wachten ze eerst een tijd voordat ze zelf de handeling gaan overnemen. Ook word de tijd opgeschreven als het baby'tje zelf eruit is en niet pas als de placenta er ook uit is. Dat is dan weer een hele andere manier.
Woensdag hebben wij op de E.R meegelopen. Hier hebben wij 2 besnijdenissen mogen zien. Bij de tweede heeft Ciel mogen assisteren. We zijn de kinderafdeling afgestruind en in de middag hebben wij zwangere vrouwen gecontroleerd.
Donderdag kwamen we binnen we lag er een iemand achter schermen. Een meisje van 4 jaar is in de nacht overleden en in de ochtend gevonden. Dit was wel heel heftig om te zien. Ik keek de hele tijd de andere kant op, want het was best wel moeilijk om haar zo te zien liggen.
Later kwam er een zwanger meisje van 20 jaar binnen. Vrouwen worden hier relatief jong moeder. De anti-conceptie is nog niet zo bekend hier. Dit kan met geloof, geld en scholing te maken hebben. De president zorgt er nu voor dat steeds meer vrouwen gratis anti-conceptie krijgen. De dokter ging de stand controleren en ik was wel heel nieuwsgierig hoe zij dat ging doen. Ze vroeg of ik het ook wilde proberen. Ze legde uit waar ik moest voelen en hoe ik kon weten hoe het baby'tje in de buik lag. Super interessant. Het hoofdje lag mooi naar onder, drukkend tegen de baarmoedermond en de vrouw had 5cm ontsluiting.
Later zijn Ciel en ik naar boven gegaan om te kijken bij de pre-natale en post-natale kamers. Dus de vrouwen die nog moeten bevallen en kort geleden bevallen zijn. Hier hebben wij met een vrouw wat oefeningen gedaan en ben ik met haar over de gang gaan lopen. Ze had namelijk erg veel last van pijn. Er was vandaag geen anesthesioloog aanwezig, dat dus betekend dat de vrouwen geen spinale verdoving kunnen krijgen. Tegen het einde van de dienst wilden wij kijken hoe het met haar ging. Echter zagen we haar niet meer op de gang en in de kamer. In een redelijk hoog tempo zijn wij naar de kleedkamer gegaan en zijn we in ons scrub suit gesprongen. De vrouw was rondjes aan het lopen in de delivery room.We waren er dus nog op tijd bij. Ze had ontzettend veel pijn. We probeerde haar moed in te spreken en na een tijdje kon het kindje eruit komen. Ciel en ik hebben geholpen. De kraamvrouw zorgde ervoor dat de schouders eruit waren en toen mocht Ciel het overnemen. Toen de baby op de buik lag kon ik begonnen met het schoonmaken en het uitzuigen van vruchtwater/slijm uit het neusje en mond. De baby's worden in goede omstandigheden altijd 90 minuten op de buik van de moeder gelegd. Dit zorgt voor een goede band. 5 minuten nadatde baby eruit was kregen wij een belletje dat er een spoed bevalling aankwam. Een vrouw kreeg op straat weeën en had een algehele ontsluiting. Toen we haar net van het bed naar kraambed verplaatst hadden broken haar vliezen. De schouders bleven hangen en het hoofdje zag paars. Het zag er even heftig uit, maar de kraamvrouw had het al duizenden keren gedaan dus dit moest en zal goed gaan. Ik ving de baby op en heb haar op de buik gelegd, naar een halve minuut begon ze te huilen. Pfoe dat is dan gelukkig goed gegaan.
Vrijdag stonden wij om 6:00 te wachten op een bus die ons naar Tibiao kon brengen. Hier wilden wij het weekend verblijven. 4 uur rijden kwamen we in een andere gedeelte van het eiland aan. Met de motor zijn we verder de bergen ingegaan, omdat hier het resort was. We zijn in de middag naar het strand gegaan. Hier hebben wij wat mensen leren kennen die hier woonde. Het regende dus we hebben hier even kunnen schuilen. Ze boden ons een lekkere mango aan die ze voor ons in stukken hadden gesneden. Hierna werden we uitgenodigd om naar een basketbal wedstrijd te kijken. Marcel en ik zijn met een vrouw en haar dochtertje meegegaan om het bij te wonen. Spannend was het zeker.
Onze chauffeur voor vandaag bracht ons hierna naar een Italiaans restaurant. Het was nog even een twijfel, omdat een aantal pizza's niet echt naar de pizza's smaken die wij gewend zijn. Maar het was een hele mooie plek aan strand. Na een tijdje kwam de baas van het restaurant naar buiten en vroeg of ze de stoelen en tafel op het strand moesten verplaatsten. Aan het accent te horen hadden we te maken met een echte Italiaan, dat zou dus een goede pizza moeten zijn. Na een leuk gesprek hebben we genoten van het eten en het geweldige uitzicht. De zon ging namelijk net onder.
De volgende ochtend was ik er vroeg uit en heb ik genoten van een melk bad. Een mega soeppan gooien ze vol met water uit de rivier en melk. En steken het hout onder de pan aan, zodat het een lekker temperatuurtje heeft. Hierna zijn Daphne en ik op een motor gestapt. De chauffeur, daphne en ik samen op één motor. Het paste ook nog eens. We reden richting een Barangay waar wij een tour guide kregen. Zij bracht ons naar een waterval. Het was een wandeling van 30-45 minuten die wij in 20 minuten hebben gedaan. Onderweg liepen we langs mooie natuur en woonplekken. Aangekomen bij de waterval hebben we even van het uitzicht genoten. Het gebied heeft 7 watervallen, waarvan er 3 te bereiken zijn. Bij de tweede hebben we pootje gebaden en toen heb ik toch maar besloten om naar de derde te gaan. Dit betekende dus wel dat ik via een rots wand en een touw naar boven moest klimmen. Onze tour guide begeleide mij gelukkig goed. De 3e waterval was het grootste en had het diepste bad. Hier heb ik een verfrissende duik kunnen nemen. Wel nadat ik 10 keer antwoord had gegeven op de vraag of ik wel kon zwemmen. Het is namelijk heel normaal hier dat je niet kan zwemmen. Ze krijgen hier geen zwemles.
Vandaag zijn we met z'n alle naar Waterworld geweest in de stad. Het is een waterpark verschuild in een wijkje. Het was niet heel groot, maar er was meer als genoeg te doen om ons de hele middag te vermaken.
Morgen begint de 4e stage week. Donderdag na stage vlieg ik met Marcel, Dieke en Sanne naar Cebu. Hier begint onze week vakantie. In deze 10 dagen gaan wij 2 eilanden bezoeken.
Over een week stopt onze inzamelactie. Het zou super zijn als je nog wat over hebt, zodat wij het werk van de verpleegkundige makkelijker kunnen maken en zodat wij kinderen en moeders blij kunnen maken. Alle kleine beetjes helpen. :)
Met een paar klikjes heb je de Filipijnse bevolking geholpen : https://www.doneeractie.nl/samen-sterk-voor-de-filipijnen/-17190
klik hier
Ook staat er weer een nieuwe video online. Klik hier voor de video
Liefs,
Stefanie
Geen opmerkingen
Een reactie posten